იქნებების სერიიდან

შენ ხარ ადამიანი რომელზეც სხვა ადამიანებზე უჩნდება დამოკიდებულებები? ისევე როგორც ყავაზე სიგარეტზე ან თუნდაც სერიალებზე :)

მგონი ერთადერთი რაზეც დამოკიდებულება ვერ მოვიშალე ადამიანებია. ვეჯაჭვები ემოციურად როცა აღარ არიან ძალიან მიჭირს, ისევე როგორც იმ სიტუაციაში ყოფნა სადაც ყველა ეწევა როცა შენ რამდენიმე დღის დანებებული გაქვს თავი. წარმოიდგინეთ რომ მაგალითად ყოველ დღე შედიხართ ერთი და იმავე მაღაზიაში სადაც ერთი და იგივე გამყიდველი ერთი და იგივე სიგარეტს გაძლევთ და უცებ ერთ დღესაც იმ მაღაზიის ნაცვლად არაფერი აღარ გხვდებათ მაგრამ სახლიდან გამოსვლის წინ ინერციით მაინც იქით მიდიხართ სადაც ამდენი ხანი დადიოდით. ანდაც ბიჭი რომელიც ყოველ დილას გწერთ უცებ აღარ მოგწერთ. შეიძლება დღის ბოლომდე გაგიჭირდეთ გაცნობიერება რა გაწუხებთ და უცებ უი ბლინ რატომ არ მომწერა დღეს? პრობლემას ეგრევე საკუთარ თავში ეძებთ. რამე ხომ არ ვაწყენინე?

ამ ბოლო დროს ვაცნობიერებ რომ ასაკის მეშინია. არ ვიცი სად ვიქნები ან როგორ 4 წლის შემდეგ მაგალითად როცა 30 წლის გავხდები. ჩემი თავი ცოტა დაკარგული ადამიანი მგონია თითქოს ჰაერში ვარ გამოკიდებული.

რაღაცნაირად მინდა ამოვთქვა ის რაც დაგროვილი მაქვს – ის რომ ადამიანები სხვანაირად მხედავენ, ის რომ აქედან გამომდინარე მეც ვიცვლები თითქოს. ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ გავიზარდე. ის რაღაცები რაც ახლა ჩემ ცხოვრებაში ხდება ერთი წლის წინ ალბათ სახეს ამახევდა და იმაზე უარეს დეპრესიაში ვიქნებოდი ვიდრე რამდენიმე წლის წინ უნივერსიტეტს თავი რომ დავანებე და 2 წელი სახლში ჩავჯექი.

მილიონი გათენებული ღამის სერიალების თვითგვემის ამარა.

ან იქნებ ყველაფერი გამოსწორებადია, იქნებ მაინც ყველაფერი კარგად იყოს. იქნებ 4 წლის შემდეგ არც ისეთი დაკარგული არ ვიყო, ან იქნებ ადამიანები იცვლებიან, იქნებ ღირს ბოლომდე ჩავეჭიდო ამ აზრს. ის რაც ითქვა ის რაც მოხდა ის რაც ალბათ მოხდება კიდევ უკან ვეღარ დავაბრუნებთ ვერც მე ვერც სხვები. იქნებ ხანდახან მართლა ჯობია კატა ამოთხარო. 

ჩემი პირადი ცხოვრება აბსოლუტურად არანაირ ლოგიკას არ მიყვება, სრული დომხალია, დაახლოებით იგივე სიტუაციაა მუდმივად არეულ სახლს რომ ეჩვევი და ბოლოს შენთვის წესრიგია თითქოს. საკმარია ვინმემ დაალაგოს რომ ვერც ერთ ნივთს ვეღარ პოულობ.

ერთადერთი თემა რომელსაც ჩემი ოპტიმიზმიც კი ვერ წვდება რილეიშენშიფებია, მაგრამ რომ ვფიქრობ მინდა კი? იქნებ სინამდვილეში იმიტომ არ გამოდის არასდროს არაფერი რომ არ მინდა და პრობლემა სწორედ ჩემშია.

რეალობის აღქმას ვკარგავ ძილბურანში ვარ თითქოს. ხანდახან ვფიქრობ იქნებ მართლა დამესიზმრათქო ყველაფერი :დ განსაკუთრებით მაშინ როცა რაღაც გაზიარება გინდება და მერე უცებ გეცინება შენ თავზე.

საშიშად მკიდია მიმდინარე მოვლენები ამავდროულად -_- წტფ ვერ გავიგე ჩემ ტვინს რა ჯანდაბა უნდა რამდენადაც განვიცდი იმდენად მკიდია :|

იმჰო ყველაფერი ბევრად უფრო მარტივია ვიდრე გვგონია. რაც დასაკარგია იკარგება რაც არა პირიქით ახალ აღმოჩენებს გვაკეთებინებს ^_^

ყოველ შემთხვევაში ერთი რაც დანამდვილებით ვიცი ისაა, რომ კარმა არ არსებობს!