ნახვამდის და არა მშვიდობით ბათუმო :>

დიდხანს ვუარე ამ თემას გვერდი მაგრამ აი უკვე კვირაზე ცოტა მეტი ხანია რაც ბათუმიდან თბილისში დავბრუნდი და მეტის გადადება აღარ შეიძლება. რატომ არ ვწერდი პოსტს? ვერ შევეგუე იმ ფაქტს, რომ ბათუმში აღარ ვარ რომ ჩემი სულიერი ჰარმონია ისევ თბილისს ჩავუგდე კლანჭებში. სანამ ჩემ მეხსიერებაში ჯერ კიდევ ასე თუ ისე მკვეთრად არის შემონახული მოგონებები ჯობია გადმოვაფრქვიო :)

ბათუმშვი ვიყავი პირველად. მთელი ცხოვრებაა ვირწმუნები რომ ვერ ვიტან ზღვას. ალბათ სექტემრის ბათუმი უნდა მენახა. თუმცა ალბათ თვითონ ზღვაზე აზრი არც შემცვლია, სულ სამჯერ ვიყავი ჩასული ზღვაში, რადგან მედუზებს მიჰქონდა იქაურობა.

“აპოლო” ❤

ეს იყო იდეალურობის 10 დღე მატარებეში ჩაჯდომიდან დაწყებული იქეთობისას სადგურთან მისვლამდე დამთავრებული. პატარა უაზრო ფინწიუშკების გამოკლებით რომლებიც ონლი ინ მა ჰედ და არაფერი სხვა. არ ვიცი რა შეიძლებოდა იქ მომხდარიყო ისეთი რაც ჩემ ჰარმონიას დაარღვევდა. ტყუილად არ მქონდა იმის მოლოდინი რომ ბათუმში წასვლა ჩემ დეპრესიებს და უაზრო განწყობას სრულიად შეცვლიდა. იმიტომ რომ იქ კარგად ყოფნისგან რეალურიბის შეგრძნებას ვკარგავდი ხანდახან. მაშინაც კი როცა თბილისში საშინელებები ტრილებდა და ბათუმშიც იმართებოდა აქციები მე თითქოს ავტოპილოტზე გადავირთე და დამძიმებული გულით მაინც ვახერხებდი წუთებით ტკბობას.

ჩვენი საბომჟეთი :დ

გული მწყდება, რომ კარგად არ დავათვალიერე მთელი ქალაქი, რომ ნაკლები ვიბოდიალე, რომ არ ვიყავი დელფინარიუმში და ზოოპარკში, რომ არ წავედი პიაცაში სუზანის კონცერტზე, რომ არ ვუყურე მეტ ფილმს, რომ დროის მენეჯმენტი კარგად ვერ მოვახერხე.

სამაგიეროდ ვიცი როგორ მოვახერხებ ამათგან უმეტესობას მომავალ წელს :>

ბათუმში დაკარგვისას შემთხვევით აღმოჩენილი ტბა :)))

დღის თუ დუ ლისტი: დილით გაღვიძება, “აპოლოში” წასვლა და კინოს ყურება, შემდეგ პრესკაფე :დ ან პირიქით. ფილმების ფანჯრების დროს “აპოლოს” ფოიეში ჯდომა და ფუტურამას ყურება ან ინტენეტში ძრომიალი სერიოზული სახით.

ჰო ჩემი ახალი აღმოჩენა ფუტურამა <3 დიტოს და დემეს დამსახურებით :>

ღამე მე და ნათია წამოწოლილები პლიაჟზე როცა სახეზე გვაწვიმს, ათას სისულელეებზე ლაპარაკი ზღვაში ქვების სროლა, ან ყველანი ერთად, შესვლა ზღვაში მერე სიცილი რაღაცების გახსენება, ისტორიების მოყოლა, დღის შთაბეჭდილებების გაზიარება, ფილმებზე ლაპარაკი, დალევა, ბოდიალი.

ეს შადრევანი მაშინ აღმოვაჩინე ერთ ღამეს ბათუმში რომ დავიკარგე და იმით მომხიბლა რომ გურამ პეტრიაშვილის “პატარა ქალაქის ზღაპრებიდან” ერთ-ერთი გამახსენა რომელსაც “მესიზმრე” ჰქვია ✿

თავს იმით ვიმშვიდებ, რომ მიუხედავად იმისა წინ მთელი წელია ღირს ლოდინად და მომავალ წელს ისევ ჩავალ ბათუმის კინოფესტივალზე, ისევ ჩავალ ბათუმში. პატარა ლამაზ ბრჭყვიალა ქალაქში რომელსაც სექტემბერი ფრიად უხდება :) ძალიან ძალიან შემიყვარდა იქაურობა და საკუთარ თითებს არ ვუჯერებ ამას რომ ვწერ: მე ზღვისპირა ქალაქი შემიყვარდა!

ბიაფი, ჩემი ბეჯი რომელიც ათი დღე არ მომიშორებია და ქვა რომელიც ბატუმიდან წამოვიღე :))

ვპირდები ჩემ თავს: მომავალ წელს მოვივლი მთელ ბათუმს, წავალ ახალ ბულვარში. მეტს ვივლი ველოსიპედით რომელზეც ბოლო დღეს დავჯექი მარტო რასაც ჩემი მუხლი შეეწირა, მოვინახულებ დელფინარიუმს და ზოოპარკს, ვნახავ ტბას დღის სინათლეზე, მეტ დროს გავატარებ ჯორჯთან ერთად თუ მანამდე თბილისში არ გადმოვიდა, იქნებ თავი მოვაბა და ცურვაც ვისწავლო :დ

პოსტი მშრალი გამოვიდა მაინც ვერ ვახერხებ ის ემოციები გამოვხატო რაც იქ მქონდა ან  ის აქ ჩამოსვლის შემდეგ რომ მაქვს, ნოსტალგია და ა.შ. მივხვდი რომ პოსტი მაშინვე უნდა დამეწერა როცა ჩამოვედი რადგან შთაბეჭდილებები გაცივდა :| ჩამოვედი თბილისში და როგორც სჩვევია ხოლმე ეგერევე შეისრუტა ყველაფერი კარგი რაც თავში მქონდა :| დატოვა მარტო ზედაპირული მოგონებები :|

ჩვენი ლიფებით და ბეჯებით მორთული ნაძვის ხე :დდდდ

დილდო ჩვენი ბინის ფანჯრებიდან :>

❤ ჩვენი ნავსაყუდელი ❤

ციკლიდან: პაპსა ფოტოები :)

ფრაზებიანი ასფალტი :დ თუ რაც ქვია :დ

ჩემი ძალიან ცუდი ფოტო ძალიან კარგ მსახიობთან :((((

ბათუმის კინოფესტივალის სახურვაზე არასრული შემადგენლობით